علی دشتی ۲۷ ساله، در ۱۱ اسفند ماه ۱۳۰۰ (۲ مارس ۱۹۲۲) با یاری انگشت شماری از دوستان هم سن و سال خود به انتشار روزنامه ی «شفق سرخ» می پردازد. غالمرضا رشید یاسمی، که یک سال پیشتر در زمان تبعید در کرمانشاه با او آشنا شده بود و دشتی را در یادگیری بیشتر زبان فرانسه یاری می داد، نخستین کسی بود که به یاری دشتی آمد.

عالوه بر غالمرضا رشید یاسمی، که بیش از دیگران مشوق و موید دشتی در انتشار «شفق سرخ» بود، دیگر دوستان جوان او نظیر: عبدالحسین احمدی بختیاری، فرج هللا بهرامی، یحیی ریحان، محمد سعیدی، سید فخرالدین شادمان، لطفعلی صورتگر، مجتبی طباطبایی، محمد عرفان، رضا میرزاده عشقی، بدیع الزمان فروزانفر، میرزا آقا خان فریار، نصرهللا فلسفی، محمد مسعود، سعید نفیسی و رضا هنری در درازای زمان انتشار این روزنامه هر کدام برای مدتی و به گونه ای با وی همکاری داشتند و بسیاری از آن ها چهره های معروف شدند.

»شفق سرخ» با هدف «تولید انقالب افکار، تهییج روح و بیداری جامعه»، و با ساختاری سیاسی، انتقادی، اجتماعی و ادبی، در روزهای یکشنبه، سه شنبه و پنجشنبه هر هفته پخش می شد. این روش تا آذر ماه ۱۳۰۴ (دسامبر ۱۹۲۵) و آغاز سلطنت رضا شاه ادامه داشت و سپس پخش آن به صورت روزانه در روزهای کاری هفته، درآمد.

دشتی به گفته ی بسیاری از تحلیلگران، « روزنامه نگاری جوان، تیزهوش، دلیر و توانمند بود و موفق شد از طریق «شفق سرخ»، که در کوتاه زمان محل مناسبی برای ارائه، چاپ و پخش افکار گروهی از روشنفکران ایران درآمد، اندیشه های به راستی انقالبی خود را به بهترین گونه به محافل سیاسی، مطبوعاتی و ادبی ایران بشناساند. » محبوبیت این روزنامه به گونه ای بود که سردار سپه مقتدر نیز به فکر جلب دوستی دشتی جوان برآمد. با این همه، او به نوشتن سرگرم و از عملی شدن بسیاری از اندیشه ها و پیشنهاداتش دلشاد بود.

»شفق سرخ» بارها توقیف شد، اما به دنبال نخستین توقیف نشریه در شهریور ماه ۱۳۰۱ (سپتامبر ۱۹۲۲)، دشتی با ترفندی شماره ی بعدی روزنامه را زیر نام «عصر انقالب» با کلیشه ی بزرگ نام «شفق سرخ» منتشر کرد و چون نخستین شماره ی «عصر انقالب» هم توقیف شد، او با رشادت تمام شماره ی آینده ی روزنامه را با نام «عهد انقالب» و سرانجام شماره ی دیگر روزنامه را با کلیشه ی بزرگ نام «شفق سرخ»، «عصر انقالب» و «عهد انقالب» در کنار هم چاپ و منتشر کرد